Hue
Blijf op de hoogte en volg Kees
08 Augustus 2015 | Vietnam, Hué
Hue
Donderdag 6 augustus
Vanochtend moeten we laat en stevig ontbijten, want we vliegen net na twee uur. Als de tassen zijn ingepakt, wandelen we nog even door Hanoi. We komen langs een boeddhistentempel, waar een dienst bezig is. We kopen wierookstokjes en gaan naar binnen. De gebedsruimte is helemaal vol met mensen met een donkerbruine pij aan. Voorin voor een grote vergulde Boeddha, zitten zes monniken, die mantra's opzeggen. Het gaat in een heel snel tempo. We steken de wierookstokjes aan en blijven nog even buiten staan kijken.
Daarna wandelen we nog even naar de kathedraal van Hanoi. Het gebouw lijkt van buiten op de Notre Dame in Parijs, maar is veel kleiner. Hij is tijdens het koloniaal bewind van de Fransen gebouwd.
Het is tijd om weer naar het hotel terug te gaan, want om kwart over elf worden we naar het vliegveld gebracht. Daar staat een lange rij om in te checken, maar het gaat allemaal heel gemoedelijk. In de rij maken we een praatje met een Vietnamees gezin uit Duitsland dat op familiebezoek gaat in Hue.
Het vliegtuig heeft wat vertraging, maar al snel zitten we in de lucht. We kletsen nog even met een man met zijn dochter uit Luxemburg, die bij ons op de boot zat in Bai Tu Long en na iets meer dan een uur gaan we al weer landen.
Al heel snel rolt de eerste bagage over de band en als iedereen al weg is, hebben we alleen nog maar de duffel van Ilona. Dus wij blijven wachten. Wanneer de band helemaal stil staat, worden we toch een beetje ongerust. Een aardige mevrouw komt naar ons toe, maar zij spreekt geen woord Engels en wij nog minder Vietnamees. We worden dus niet wijzer van elkaar. Intussen staat onze chauffeur, met een bordje: "Cornelis Konings", al te zwaaien voor het raam. Maar ja, zonder bagage ga ik niet zo maar mee.
Intussen is er een man, die Engels spreekt te hulp geschoten. Ik moet mijn barcode inleveren en er wordt een formulier ingevuld, wat ik wel drie keer moet tekenen. Ik weet echt niet waar ik voor teken, ik hoop voor mijn tas. Ik moet op een kleurenwaaier aanwijzen wat voor kleur mijn tas heeft en wat voor model en hoe zwaar hij is.
Dat is gemakkelijk want het is een blauwe duffel met aan twee kanten : the north face.
Dat moet toch niet moeilijk zijn om die terug te vinden.
Toch wel vervelend, want als we aankomen bij het hotel, blijkt dat ze op de elfde verdieping een mooi zwembad hebben. Maar ja, al mijn spullen maken nu waarschijnlijk zelfstandig een reis door Vietnam.
Dan toch maar douchen en mijn oude T shirt aan. In de badkamer ligt zelfs een tandenborstel. Dus de eerste nacht kom ik wel door.
Als we op weg gaan om in Hue iets te gaan drinken en uit de lift stappen, komt er een man met mijn duffel het hotel binnen. Mijn tas stond nog in Hanoi en is met de volgende vlucht meegekomen. Opgelucht haal ik adem.
Dus snel naar de kamer, schone kleren aan en alsnog de stad in.
Hue is een stuk rustiger dan Hanoi en voor de eerste keer kunnen we lekker buiten op een terrasje eten. In Beijing hebben de huizen niet eens een balkon omdat het veel te benauwd is, dus terrassen zijn er ook niet. En Hanoi is ook veel te benauwd en de straten zijn er te smal. Dus nu eindelijk genieten we van de rust en een lekker biertje op een terras.
Op vrijdag zijn we al weer op tijd op pad, we willen de purperen stad bezoeken. Vergelijkbaar met de verboden stad in Beijing. Het is het paleis van de keizer. Tot 1945 werd Vietnam geregeerd door een keizer. De laatste keizer verpatste zijn land aan de Fransen, als hij maar in naam keizer mocht blijven en in zijn paleis mocht blijven wonen. Geen wonder dat Ho Chi Min zo populair kon worden. De keizer werd behandeld als een soort god en woonde in een groot paleis. Daar mocht het gewone volk niet komen, vandaar de naam "verboden stad". In de Vietnamoorlog gebruikte de Vietcong het paleis met zijn meer dan 10 meter dikke muren als bunker. Het hele complex met meer dan 100 gebouwen werd tijdens het Tet-offensief verwoest. Sinds een aantal jaren worden verschillende gebouwen opnieuw gebouwd of gerestaureerd. Het begint nu weer op het oude paleis te lijken.
's Morgens steken we met een bootje de Parfum Rivier over en wandelen we meteen het enorme complex op. Het is gelukkig niet zo druk als in Beijing. Het is heel erg warm dus blijven we maar zoveel mogelijk in de schaduw. Na een uurtje of twee, wandelen we even door een van de poorten en drinken een biertje. Als we alles goed bekeken hebben wandelen we nog over een markt, maar daar stinkt het zo, dat we heel snel weg zijn. Vlak bij het hotel eten we een stukje pizza en de rest van de middag liggen we voor de eerste keer deze vakantie aan het zwembad. Lekker in de schaduw, boven op het dak van het hotel.
Op zaterdagochtend huren we twee fietsen. We zijn nu lang genoeg in Vietnam om met het verkeer mee te doen. Je moet een beetje flexibel omgaan met de verkeersregels en vooral nooit stoppen.
We fietsen eerst langs de citadel en volgen de rivier. Al snel zijn we bij de Pagode. Die ligt op het terrein van een boeddhistisch klooster. Het is er nog niet druk en we wandelen door de tuin. Er zijn veel leerlingen. Vanuit dit klooster vertrok in 1963 vertrok een monnik uit dit klooster, om zich in Saigon uit protest tegen het regime in brand te steken. De auto waarmee hij destijds naar Saigon is gereden staat nog tentoongesteld.We maken foto's en fietsen daarna weer verder langs de rivier. Het is echter bloedheet en we zoeken een terrasje onder de bomen langs de rivier. Daar blijven we lekker een tijdje zitten.
We willen ook nog de tomben van een keizer bekijken en fietsen naar de andere kant van Hue. Onderweg eten we ergens noodles. Zo lekker hebben we ze nog niet gegeten. Voor twee verse sapjes en twee biertjes, noodles en nog een soort hartige pannenkoek betalen we €7,50. Daar kun je zelf niet voor koken!
Na wat zoeken en vragen vinden we ook nog de tomben. Het is eigenlijk een soort verboden stad, maar dan kleiner. Tijdens zijn leven kwam de keizer hier vaak, hij had hier ook een flink aantal huizen voor zichzelf, zijn vrouwen en zijn kinderen. Na zijn dood kwam hij dan in een tombe te liggen, op een stukje van het terrein met hoge en dikke muren er omheen.
Als we alles goed gezien hebben, fietsen we het hele stuk weer terug naar het hotel.
We zijn vanochtend voor negen uur vertrokken en zijn pas om vijf uur weer terug bij het hotel. Met een zere kont en heb ik meer gezweten dan tijdens een rondje Zeelandbrug!
Het was wel heel warm om te fietsen en we zijn flink verkleurd. Dat is ook de reden dat bijna alle vrouwen hier in lange kleren, met een jas, handschoenen, een kapje voor hun gezicht en daarover nog een soort sjaal met klep, op een scooter zitten. Ze willen geen enkel straaltje zon, want de zon verkleurd en verouderd je huid.
In het hotel hebben we zo snel mogelijk de fietsen ingeleverd en daarna naar het zwembad om even op te frissen en een boekje te lezen.
Morgen trekken we weer verder naar Hoi An.
Donderdag 6 augustus
Vanochtend moeten we laat en stevig ontbijten, want we vliegen net na twee uur. Als de tassen zijn ingepakt, wandelen we nog even door Hanoi. We komen langs een boeddhistentempel, waar een dienst bezig is. We kopen wierookstokjes en gaan naar binnen. De gebedsruimte is helemaal vol met mensen met een donkerbruine pij aan. Voorin voor een grote vergulde Boeddha, zitten zes monniken, die mantra's opzeggen. Het gaat in een heel snel tempo. We steken de wierookstokjes aan en blijven nog even buiten staan kijken.
Daarna wandelen we nog even naar de kathedraal van Hanoi. Het gebouw lijkt van buiten op de Notre Dame in Parijs, maar is veel kleiner. Hij is tijdens het koloniaal bewind van de Fransen gebouwd.
Het is tijd om weer naar het hotel terug te gaan, want om kwart over elf worden we naar het vliegveld gebracht. Daar staat een lange rij om in te checken, maar het gaat allemaal heel gemoedelijk. In de rij maken we een praatje met een Vietnamees gezin uit Duitsland dat op familiebezoek gaat in Hue.
Het vliegtuig heeft wat vertraging, maar al snel zitten we in de lucht. We kletsen nog even met een man met zijn dochter uit Luxemburg, die bij ons op de boot zat in Bai Tu Long en na iets meer dan een uur gaan we al weer landen.
Al heel snel rolt de eerste bagage over de band en als iedereen al weg is, hebben we alleen nog maar de duffel van Ilona. Dus wij blijven wachten. Wanneer de band helemaal stil staat, worden we toch een beetje ongerust. Een aardige mevrouw komt naar ons toe, maar zij spreekt geen woord Engels en wij nog minder Vietnamees. We worden dus niet wijzer van elkaar. Intussen staat onze chauffeur, met een bordje: "Cornelis Konings", al te zwaaien voor het raam. Maar ja, zonder bagage ga ik niet zo maar mee.
Intussen is er een man, die Engels spreekt te hulp geschoten. Ik moet mijn barcode inleveren en er wordt een formulier ingevuld, wat ik wel drie keer moet tekenen. Ik weet echt niet waar ik voor teken, ik hoop voor mijn tas. Ik moet op een kleurenwaaier aanwijzen wat voor kleur mijn tas heeft en wat voor model en hoe zwaar hij is.
Dat is gemakkelijk want het is een blauwe duffel met aan twee kanten : the north face.
Dat moet toch niet moeilijk zijn om die terug te vinden.
Toch wel vervelend, want als we aankomen bij het hotel, blijkt dat ze op de elfde verdieping een mooi zwembad hebben. Maar ja, al mijn spullen maken nu waarschijnlijk zelfstandig een reis door Vietnam.
Dan toch maar douchen en mijn oude T shirt aan. In de badkamer ligt zelfs een tandenborstel. Dus de eerste nacht kom ik wel door.
Als we op weg gaan om in Hue iets te gaan drinken en uit de lift stappen, komt er een man met mijn duffel het hotel binnen. Mijn tas stond nog in Hanoi en is met de volgende vlucht meegekomen. Opgelucht haal ik adem.
Dus snel naar de kamer, schone kleren aan en alsnog de stad in.
Hue is een stuk rustiger dan Hanoi en voor de eerste keer kunnen we lekker buiten op een terrasje eten. In Beijing hebben de huizen niet eens een balkon omdat het veel te benauwd is, dus terrassen zijn er ook niet. En Hanoi is ook veel te benauwd en de straten zijn er te smal. Dus nu eindelijk genieten we van de rust en een lekker biertje op een terras.
Op vrijdag zijn we al weer op tijd op pad, we willen de purperen stad bezoeken. Vergelijkbaar met de verboden stad in Beijing. Het is het paleis van de keizer. Tot 1945 werd Vietnam geregeerd door een keizer. De laatste keizer verpatste zijn land aan de Fransen, als hij maar in naam keizer mocht blijven en in zijn paleis mocht blijven wonen. Geen wonder dat Ho Chi Min zo populair kon worden. De keizer werd behandeld als een soort god en woonde in een groot paleis. Daar mocht het gewone volk niet komen, vandaar de naam "verboden stad". In de Vietnamoorlog gebruikte de Vietcong het paleis met zijn meer dan 10 meter dikke muren als bunker. Het hele complex met meer dan 100 gebouwen werd tijdens het Tet-offensief verwoest. Sinds een aantal jaren worden verschillende gebouwen opnieuw gebouwd of gerestaureerd. Het begint nu weer op het oude paleis te lijken.
's Morgens steken we met een bootje de Parfum Rivier over en wandelen we meteen het enorme complex op. Het is gelukkig niet zo druk als in Beijing. Het is heel erg warm dus blijven we maar zoveel mogelijk in de schaduw. Na een uurtje of twee, wandelen we even door een van de poorten en drinken een biertje. Als we alles goed bekeken hebben wandelen we nog over een markt, maar daar stinkt het zo, dat we heel snel weg zijn. Vlak bij het hotel eten we een stukje pizza en de rest van de middag liggen we voor de eerste keer deze vakantie aan het zwembad. Lekker in de schaduw, boven op het dak van het hotel.
Op zaterdagochtend huren we twee fietsen. We zijn nu lang genoeg in Vietnam om met het verkeer mee te doen. Je moet een beetje flexibel omgaan met de verkeersregels en vooral nooit stoppen.
We fietsen eerst langs de citadel en volgen de rivier. Al snel zijn we bij de Pagode. Die ligt op het terrein van een boeddhistisch klooster. Het is er nog niet druk en we wandelen door de tuin. Er zijn veel leerlingen. Vanuit dit klooster vertrok in 1963 vertrok een monnik uit dit klooster, om zich in Saigon uit protest tegen het regime in brand te steken. De auto waarmee hij destijds naar Saigon is gereden staat nog tentoongesteld.We maken foto's en fietsen daarna weer verder langs de rivier. Het is echter bloedheet en we zoeken een terrasje onder de bomen langs de rivier. Daar blijven we lekker een tijdje zitten.
We willen ook nog de tomben van een keizer bekijken en fietsen naar de andere kant van Hue. Onderweg eten we ergens noodles. Zo lekker hebben we ze nog niet gegeten. Voor twee verse sapjes en twee biertjes, noodles en nog een soort hartige pannenkoek betalen we €7,50. Daar kun je zelf niet voor koken!
Na wat zoeken en vragen vinden we ook nog de tomben. Het is eigenlijk een soort verboden stad, maar dan kleiner. Tijdens zijn leven kwam de keizer hier vaak, hij had hier ook een flink aantal huizen voor zichzelf, zijn vrouwen en zijn kinderen. Na zijn dood kwam hij dan in een tombe te liggen, op een stukje van het terrein met hoge en dikke muren er omheen.
Als we alles goed gezien hebben, fietsen we het hele stuk weer terug naar het hotel.
We zijn vanochtend voor negen uur vertrokken en zijn pas om vijf uur weer terug bij het hotel. Met een zere kont en heb ik meer gezweten dan tijdens een rondje Zeelandbrug!
Het was wel heel warm om te fietsen en we zijn flink verkleurd. Dat is ook de reden dat bijna alle vrouwen hier in lange kleren, met een jas, handschoenen, een kapje voor hun gezicht en daarover nog een soort sjaal met klep, op een scooter zitten. Ze willen geen enkel straaltje zon, want de zon verkleurd en verouderd je huid.
In het hotel hebben we zo snel mogelijk de fietsen ingeleverd en daarna naar het zwembad om even op te frissen en een boekje te lezen.
Morgen trekken we weer verder naar Hoi An.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
