Cu Chi Tunnels en The Holy See

Chu Chi Tunnels en Cao Dai Holy See.

Van uitslapen is deze vakantie nog niet veel gekomen en vandaag weer niet. Om kwart voor acht zitten we al klaar om opgehaald te worden. We gaan eerst naar de Cu Chi Tunnels. Cu Chi is een dorp in de jungle en tijdens de oorlog, hebben de Vietnamezen o.a. daar tunnels gegraven. De bodem leent zich daar goed voor, want het is klei.
Daarna bezoeken we een speciale geloofsgemeenschap, die een soort mengelmoes is van oosterse godsdiensten, zoals Taoisme, Confusianisme, Boeddhisme en het Christendom.
We hebben geluk, want we hebben geboekt voor een groepstour, maar omdat we de enige zijn, hebben we dus weer een privé chauffeur en een gids. De gids is een kleine spraakwaterval, die praat zoals Ushi.
Terwijl we rijden begint ze met haar uitleg. Ze vraagt of wij verschil ervaren tussen Hanoi en Saigon. Volgens haar is het grote verschil dat zij in het noorden thee drinken en in het zuiden koffie. Alle scooters worden Honda genoemd, maar als je de boots wil maken moet je Vespa rijden. In Saigon rijden ongeveer 8.000.000 scooters rond en officieel wonen er 10.000.000 mensen, maar officieus zijn er dat 17.000.000 omdat niet iedereen zich laat inschrijven. In De steden van Vietnam zijn de huizen heel smal, omdat in de tijd van de Fransen, belasting betaald moest worden naar gelang de breedte van je huis. Ze vergeleek dat met de ronde bootjes die we gezien hadden aan de kust. Je moet voor boten ook belasting betalen, maar toen ontwikkelden de vissers ronde rieten boten en zeiden dat het manden waren. Zo leerden we ook dat men in Saigon zegt: "I want to sing a song" als je naar het " happy house" moet.
Zo krijgen we in de file al een heleboel leuke informatie over Saigon, Vietnam enz.
Eenmaal buiten Saigon, de inwoners zeggen zelf Saigon, wordt het rustiger en rijden we door kleine dorpjes. Het is leuk om zo in de auto hele stukken van het land te zien.
Eenmaal in Cu Chi aangekomen, is het nog niet druk. De gids koopt de kaartjes en wij gaan naar het happy house. Eenmaal binnen krijgen we een uitleg. Er bestond al een tunnelsysteem uit de tijd dat er tegen de Fransen werd gevochten en tijdens de laatste oorlog werd dat verder uitgebouwd. De tunnels hadden drie lagen en er waren ondergrondse bunkers. De gangen waren heel smal en laag. De bovenste laag was ongeveer twee meter onder de grond, de laag eronder tot zes meter en de onderste laag tot tien meter. Er was een ingenieus systeem om zuurstof in de gangen te krijgen. Het totale stelsel is een soort spinnenweb van meer dan 250 km lang. Het moet een enorme inspanning zijn geweest om dit te maken. Het getuigt toch van de onverzettelijkheid van deze mensen. Ze zijn heel vriendelijk en open, maar ze zijn ook heel ambitieus. Dat merk je met alles. Het is ook een heel jong volk, een derde deel van de bevolking is onder de dertig jaar.
De echte ingang van zo'n tunnel was heel smal en als we bij de ingang komen zit een dikke man redelijk klem. Beneden in de gang is dan het eerste stukje nog smaller en lager en daarna wordt de gang breder, met af en toe versmallingen, om de Amerikanen tegen te houden. Onder de grond waren ziekenhuizen, keukens, werkplaatsen enz. Het moet een flink karwei geweest zijn om deze tunnels te maken. Bovendien moet het ook het nodige van de mensen gevraagd hebben om er gedurende lange tijd in te leven.
We zien allerlei werkplaatsen, voor het maken van sandalen uit autobanden ( Ho Chi Min sandalen), voor het maken van boobytraps van blindgangers.
We krijgen ook uitleg over hoe ze gegraven zijn. Eerst werden er putten gegraven tot een diepte van een meter of drie en die kuilen werden met elkaar verbonden door gangen. Daarna werden de putten weer dichtgegooid, of gebruikt voor de zuurstofvoorziening. Zo werd het gangenstelsel steeds uitgebreid. Het werk werd zowel door mannen als vrouwen gedaan, het vechten in de oorlog ook trouwens.
Daarna is het tijd om zelf eens door een tunnel te kruipen. Gelukkig zijn de tunnels nu iets groter dan veertig jaar geleden en zijn ze verlicht. Toch geeft het een beklemmend gevoel als we in een bunker afdalen naar het eerste niveau, ongeveer drie meter onder de grond. We kunnen steeds kiezen of we 20, 40, 60 of 80 meter willen kruipen. De eerste twintig meter gaan prima, het is wel smal en laag en warm, maar overzichtelijk. Bij de uitgang vraagt de soldaat die meegaat, of we verder willen. Wij gaan nog een stukje en bij veertig meter vraagt hij het weer. Wij zeggen dat we nog een stukje willen. Maar dan zakken we nog een niveau en wordt de tunnel nog smaller. Ik kruip op handen en voeten over de grond. Af en toe stopt de soldaat om een foto te nemen.
Na tachtig meter houden we het voor gezien. Het zweet loopt in straaltjes van mijn gezicht. We zijn blij dat we weer boven zijn.
Tijdens het kijken naar een video over de tunnels, komen we een beetje bij van de spanning.
Dan is het alweer tijd om naar de auto te gaan, want we moeten nog een flink stuk rijden naar Tay Ninh. Het dorp ligt vlak bij de grens van Cambodja.
Het Caodaisme is een typisch Vietnamese religieuze stroming en is nog heel jong. In 1926 had een man een droom over god en is hij hiermee begonnen. Tegenwoordig heeft hij ongeveer 5.000.000 volgelingen. Hij verhaspelde een aantal godsdiensten door elkaar en dat is ook te zien in zijn tempel.
Het is een groot kleurrijk gebouw. De voorkant heeft twee klokkentorens, net als de katholieke kerken in Vietnam, het middenstuk heeft iets van een Chinees bouwwerk en het achterste deel lijkt op een boeddhistische tempel. Victor Hugo, een Franse schrijver, Sun Yat Sen, de leider van de Chinese revolutie in 1911 en Nyugen Khiem een Vietnamese filosoof zijn de belangrijke voorbeelden.
Het gebouw ligt op een groot vierkant terrein. Veel gelovigen wonen in de buurt en werken op het terrein. Er is een school en een hotel, er zijn ook fabriekjes en werkplaatsen. Volgens de gids is het een rijke gemeenschap.
De gelovigen bidden vier keer per dag en hebben allemaal witte kleren aan. De mannen en de vrouwen zitten apart.
Als we er zijn, zit de kerk vol. We mogen binnen, maar wel eerst de schoenen uit. We mogen wel foto's maken, maar niet in het middengedeelte komen.
Het gebouw heeft negen niveaus, elk niveau is ongeveer 20 cm hoger. Het laagste niveau bij de ingang en het hoogste voorin in de kerk. Al biddend gaat de meute steeds een niveau verder.
Als we genoeg foto's hebben, gaan we weer naar buiten. Daar nemen we nog wat foto's, o.a. van de aapjes die in de bomen zitten.
Daarna is het tijd om te gaan eten. We moeten eerst een stukje rijden en als we het restaurant binnen gaan, begint het weer vreselijk hard te regenen. Het spoelt nog steeds als we klaar zijn met eten. En als we wegrijden, staat de weg blank.
Na een half uurtje stopt de regen. Het heeft hier ook helemaal niet geregend, want de weg is nog droog.
We kunnen nog stoppen bij een rubberplantage, om wat foto's te nemen. Wie weet waar we die nog voor kunnen gebruiken.
Dan moeten we het hele stuk weer terug naar Saigon. En om vijf uur worden we weer netjes afgezet bij het hotel. Even een lekker wijntje drinken, mijn verslag schrijven, de foto's bekijken en de tas pakken voor morgen. Dan gaan we nog twee dagen naar de Mekong Delta.
Als het verslag klaar is en we de foto's bekeken hebben, nemen we de taxi naar het Hard Rock Café. Er speelt een band, Maar de muziek is meer hard dan mooi. Met piepende oren staan we een uurtje later weer buiten.