Van Whale Island naar Ho Chi Min City

Van Whale Island naar Ho Chi Min City.

De rit terug naar Nha Trang duurt twee uur en gaat over dezelfde weg als vier dagen geleden. Toen werd er ook al aan de weg gewerkt en nu weer. Maar je kunt heel goed zien dat ze flink opgeschoten zijn. Er zijn nu strepen op de weg en een afscheiding in het midden. Vandaag is het zondag en er wordt gewoon overal gewerkt, dus ook aan de weg.
Het centrum van Nha Trang is ook weer redelijk hectisch met duizenden scooters en auto's, die door het centrum rijden. Net als overal in Vietnam toetert iedereen om te laten horen dat hij eraan komt, dat geeft dus nogal wat kabaal. Opvallend is wel dat het verkeer totaal niet agressief is. Er wordt zelfs niet boos gekeken naar elkaar, laat staan dat je ergens iemand hoort schelden, of het bekende middelvingertje ziet. Na drie weken Vietnam merk je dat niemand de verkeersregels heel serieus neemt, maar dat iedereen wel rekening houdt met de ander.
We moeten nog een uurtje wachten, drinken een biertje en appen met Koen en Veerle. Al snel is het tijd om naar de trein te gaan. We delen de coupé met een Japanner en een Vietnamese mevrouw, die meteen op haar bedje in de lotushouding gaat zitten.
Om zeven uur precies rijdt de trein weg en binnen twintig minuten staat hij ook weer stil. Als na twintig minuten de trein dan weer gaat rijden, is de mevrouw ook Zen, ze gaat liggen en valt in slaap. Ze zal de hele reis niet meer bewegen.
De slaaptrein is verdeeld in 15 wagons en elke wagon in 8 coupé's, wij slapen wagon 4 bed 13 en 15. Er zijn dus vier bedden en geen stoelen. Je kunt dus kiezen tussen,of zitten, of liggen. Het wordt dus al snel liggen, en als je dan naar het gedreun van de trein over de rails gaat luisteren, val je al heel snel in slaap. Reizen per trein valt dus wel mee. Lastiger wordt het toiletbezoek. Elke wagon heeft ook een WC, precies op het scharnierpunt van twee wagons. Dus daar waar het meeste kabaal is en waar ook de wagon ook het meest beweegt. De WC nodigt niet meteen uit om er ook op te gaan zitten, maar het hokje beweegt ook teveel om er even rustig te staan. Aan de muren zitten twee handvatten, die je ook echt nodig hebt om te kunnen blijven staan. Dus zowel voor mannen als voor vrouwen is het toiletbezoek een hele opgave.
Elke wagon heeft ook een eigen conducteur, die controleert of iedereen die instapt ook een kaartje heeft. Verder zit hij tijdens de hele rit op een plastic stoeltje naast de WC.
Hij heeft een grote platte pet en een uniform met strepen,waar een Russische generaal jaloers op zou zijn.
Toch worden we tijdens de rit een paar keer wakker. Soms omdat de trein stopt, maar ook weleens omdat hij plotseling afremt en de remmen gaan piepen. We komen langs hele grote velden met groeilampen en struiken. Net als bij ons in de tomatenkassen. Door de hoge temperaturen heb je hier geen kassen nodig, maar wel de lampen waarschijnlijk.
Net voordat de trein Hon Chi Min City binnenrijdt, komen we voorbij een ondiepe rivier, waar midden in de nacht tientallen vrouwen de was zitten te doen.
Om half vier in de ochtend stappen we uit de trein en staat de chauffeur met het bordje van Travel Tweaker al te zwaaien. En een half uurtje later stappen we het hotel binnen.
Dan krijgen we de eerste tegenvaller van deze reis, onze kamer is nog bezet. En in plaats van ons even tijdelijk een andere kamer aan te bieden,( zoals in Hanoi) zegt de receptionist dat we zolang even een rondje door de buurt kunnen lopen. Ik moet hem wel heel vreemd aangekeken hebben, want hij begint te kleuren en zegt dat we ook wel in de lobby mogen wachten.
We doen dus maar even een dutje in de lobby en wachten tot het licht wordt om ergens te ontbijten.
Maar na en half uurtje komt een aardige manager, die ons een kamer aanbiedt met een bed en een gemakkelijke stoel. Hier mogen we blijven totdat onze kamer klaar is. We slapen tot half negen en dan horen we dat we op onze kamer kunnen. We hebben dan met een aantal onderbrekingen toch redelijk lang geslapen en zijn uitgerust. Bovendien zijn we benieuwd hoe de stad eruitziet. Dus als we gedoucht zijn, trekken we de stad in.
Eerst een ontbijtje en dan een wandeling. Eerst naar het Paleis van de Hereniging, het oude paleis van de president van Zuid Vietnam, daarna langs de Notre Dame, het oude postkantoor en het gebouw van de opera. Drie gebouwen die gebouwd zijn in de Franse stijl van de negentiende eeuw. Er zijn trouwens nog heel veel Franse invloeden in Ho Chi Min City. Veel gebouwen zijn in Franse stijl gebouwd, stokbrood is gemakkelijk te krijgen, en er zijn heel veel Franse toeristen. Daarna wandelen we langs de Saigon Rivier en willen we naar het Museum van de stad, maar dat is gesloten. En dan begint het plotseling te regenen, hele grote druppels. Binnen een paar minuten staat de straat blank. Echt zo een tropische hoosbui. We schuilen een tijdje en nemen dan een taxi naar het Museum van de Oorlogsoverblijfselen. Het museum is niet zo heel groot, maar heel indrukwekkend. Het is bijna geheel gevuld met fotomateriaal en verhalen over de laatste oorlog. Het is niet zo geregisseerd als het 9-11 Memorial, maar net zo aangrijpend. De foto's van het dorp Mi Lay en van het meisje dat bloot over straat loopt na een aanval met napalm, maken opnieuw veel indruk.
Het is bewonderenswaardig, dat een land dat 35 jaar geleden zo verwoest en kaal was en eigenlijk opnieuw moest beginnen, nu zo een mooi land is met zulke vriendelijke en rustige mensen.
Nog stil van het museum wandelen we langs de Ben Thanh Markt, een overdekte markt waar je dus echt alles kunt kopen in stalletjes die niet groter zijn dan 6 vierkante meter. Hier kun je het spelletje van afdingen leren, of verder ontwikkelen. Als we twee Chinese hoeden kopen voor de prijs van een, krijgen we zelfs complimenten van de verkoper.We kopen er nog wat souveniertjes.
Daarna drinken en eten we nog wat en vallen om een uur of tien bijna om van de slaap. En morgen moeten we er weer vroeg uit, want dan gaan we met de bus naar de Cao Dai tempel en de Cu Chi tunnels en worden we om kwart voor acht alweer opgehaald.