Whale Island (helemaal)
Blijf op de hoogte en volg Kees
17 Augustus 2015 | Vietnam, Xóm Chiêu
Whale Island.
Woensdag 11 augustus
'S Morgens om 10 uur staat dezelfde chauffeur die ons naar Hoi An heeft gebracht, voor de deur van het hotel klaar om ons naar het vliegveld van Da Nang te brengen. Hij begroet ons alsof we oude bekenden zijn en elkaar al een tijd niet hebben gezien. Ik word er verlegen van.
Het vliegveld van Da Nang is wel heel groot, want het is ook een militair vliegveld. Maar het deel voor de burgerluchtvaart is gelukkig klein. De meeste vluchten hier vandaan zijn binnenlandse vluchten. Al snel zijn we de duffels kwijt, hopelijk krijgen we ze straks weer terug.
De vlucht naar Nha Trang duurt een klein uur, en als alle koffers van de loopband zijn, komt eindelijk mijn tas weer als allerlaatste tevoorschijn. Ik begon hem alweer een beetje te knijpen.
Bij de uitgang van het vliegveld staat onze nieuwe chauffeur al weer klaar en lopen we snel mee naar zijn busje. Het asfalt brandt door mijn schoenen heen, inmiddels is de thermometer gestegen tot 38 gr.
In het busje zitten nog twee Engelse jongelui, maar die zijn niet echt spraakzaam, ook niet met elkaar. Ze zullen het wel spannend vinden denken wij.
Het is een flinke rit, wel drie uur, naar de haven, waar we met een bootje naar een eiland zullen worden gebracht. Onderweg komen we weer langs allerlei dorpjes, waar de mensen nog in houten hutten wonen, maar ook door dorpjes met grote stenen huizen. Op plaatsen vlak bij de kust zijn ze bezig grote hotels te bouwen. Niet een maar tientallen. Over vijf jaar ziet deze kust eruit als de Turkse kust. Best grappig; nergens anders kom je zoveel vlaggen met de hamer en de sikkel ( van het ouderwetse socialisme) tegen. Maar dit valt moeilijk te rijmen met de aanleg van dure resorts en de voorkeur van de Vietnamezen voor auto's uit het duurdere segment. Dit was trouwens in Beijing ook zo. Blijken het toch ook gewoon salonsocialisten te zijn.
Na drie uur rijden komen we via een smal straatje bij een verschrikkelijke puinhoop van scheepswrakken, palen, netten, plastic en beton. Ergens tussen die puinhoop liggen twee boten, die hopelijk nog wel kunnen varen. Onze spullen worden aan boord gebracht en even later komt er nog een busje. Daaruit komt een gezin uit Brasschaat, waar we op het vliegveld nog mee hebben gekletst. We kijken elkaar eens aan en hopen er het beste van. We informeren bij elkaar bij welke organisatie we hebben geboekt. Als ons onderkomen voor de volgende vier dagen er uitziet zoals het haventje hier, dan vrezen we het ergste.
Na een kwartiertje varen, draait de boot een baai van een eiland in...en daar ligt werkelijk schitterend, een paradijsje. We zien een strandje met daarachter een aantal bamboehutten met rieten daken. Voor elk huisje twee witte strandstoelen. Dit moet Whale Island zijn.
Zodra we aan land zijn, krijgen we de sleutel van huisje 12, meteen aan de zee. Het huisje is gebouwd van bamboe, met een rieten dak. De muren zijn van gevlochten bamboematten. Benieuwd doen we het hangslot van de deur. Binnen is alles heel basic, maar dat wisten we. Geen airco maar een grote fan, een bed met een grote klamboe, om de muggen ( en ander ongedierte
Woensdag 11 augustus
'S Morgens om 10 uur staat dezelfde chauffeur die ons naar Hoi An heeft gebracht, voor de deur van het hotel klaar om ons naar het vliegveld van Da Nang te brengen. Hij begroet ons alsof we oude bekenden zijn en elkaar al een tijd niet hebben gezien. Ik word er verlegen van.
Het vliegveld van Da Nang is wel heel groot, want het is ook een militair vliegveld. Maar het deel voor de burgerluchtvaart is gelukkig klein. De meeste vluchten hier vandaan zijn binnenlandse vluchten. Al snel zijn we de duffels kwijt, hopelijk krijgen we ze straks weer terug.
De vlucht naar Nha Trang duurt een klein uur, en als alle koffers van de loopband zijn, komt eindelijk mijn tas weer als allerlaatste tevoorschijn. Ik begon hem alweer een beetje te knijpen.
Bij de uitgang van het vliegveld staat onze nieuwe chauffeur al weer klaar en lopen we snel mee naar zijn busje. Het asfalt brandt door mijn schoenen heen, inmiddels is de thermometer gestegen tot 38 gr.
In het busje zitten nog twee Engelse jongelui, maar die zijn niet echt spraakzaam, ook niet met elkaar. Ze zullen het wel spannend vinden denken wij.
Het is een flinke rit, wel drie uur, naar de haven, waar we met een bootje naar een eiland zullen worden gebracht. Onderweg komen we weer langs allerlei dorpjes, waar de mensen nog in houten hutten wonen, maar ook door dorpjes met grote stenen huizen. Op plaatsen vlak bij de kust zijn ze bezig grote hotels te bouwen. Niet een maar tientallen. Over vijf jaar ziet deze kust eruit als de Turkse kust. Best grappig; nergens anders kom je zoveel vlaggen met de hamer en de sikkel ( van het ouderwetse socialisme) tegen. Maar dit valt moeilijk te rijmen met de aanleg van dure resorts en de voorkeur van de Vietnamezen voor auto's uit het duurdere segment. Dit was trouwens in Beijing ook zo. Blijken het toch ook gewoon salonsocialisten te zijn.
Na drie uur rijden komen we via een smal straatje bij een verschrikkelijke puinhoop van scheepswrakken, palen, netten, plastic en beton. Ergens tussen die puinhoop liggen twee boten, die hopelijk nog wel kunnen varen. Onze spullen worden aan boord gebracht en even later komt er nog een busje. Daaruit komt een gezin uit Brasschaat, waar we op het vliegveld nog mee hebben gekletst. We kijken elkaar eens aan en hopen er het beste van. We informeren bij elkaar bij welke organisatie we hebben geboekt. Als ons onderkomen voor de volgende vier dagen er uitziet zoals het haventje hier, dan vrezen we het ergste.
Na een kwartiertje varen, draait de boot een baai van een eiland in...en daar ligt werkelijk schitterend, een paradijsje. We zien een strandje met daarachter een aantal bamboehutten met rieten daken. Voor elk huisje twee witte strandstoelen. Dit moet Whale Island zijn.
Zodra we aan land zijn, krijgen we de sleutel van huisje 12, meteen aan de zee. Het huisje is gebouwd van bamboe, met een rieten dak. De muren zijn van gevlochten bamboematten. Benieuwd doen we het hangslot van de deur. Binnen is alles heel basic, maar dat wisten we. Geen airco maar een grote fan, een bed met een grote klamboe, om de muggen ( en ander ongedierte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
