Sa Pa

Sa Pa, 31 juli 2015.
Eigenlijk valt de treinreis alles mee. Om een uur of elf wordt iedereen lui en gaan we naar bed. Het is even passen en meten met vier volwassenen en twee duffels en twee backpacks. Ik lig boven in het stapelbed, net naast de airco. Op zich niet zo erg, want dan is het tenminste fijn om onder het dekbed te liggen. Door het monotone geluid en het geschommel, val ik snel in slaap en word pas wakker als de man van de koffie de deur van de coupe open doet en "goodmorning" roept. De rest is dan al wakker. We rijden langs rijstvelden, met hier en daar een hutje. Het is nog geen 6 uur en er zijn al mensen aan het werk op het land.
Als de trein aankomt op het station van Lao Cai, staan er allerlei chauffeurs klaar met een briefje met een naam erop. Onze chauffeur hebben we al snel gevonden.
Het is nog een kleine 40 km naar Sa Pa. De weg is steil en niet al te best, soms is het asfalt helemaal stuk en bovendien is er ook veel vrachtverkeer. Maar na een uur zijn we toch bij het hotel. We kunnen nog niet in onze kamer, maar al wel in de ontbijtzaal.
Daarna gaan we eens kijken welke tours we allemaal kunnen boeken. Van vorige reizen hebben we geleerd dat we die beter zelf kunnen boeken. We zijn hier drie dagen en boeken drie tours, twee wandelingen en een rondrit naar de markt in Bac Ha, bezoek aan een afgelegen dorpje en de Chinese grens.
Om half tien komt onze gids, een klein meisje in de klederdracht van de Black Mongh. Het kleine meisje blijkt moeder te zijn van twee kinderen en 30 jaar oud. Ze lijkt wel van porcelein.
Hier in de bergen wonen allerlei stammen in dorpjes met ieder hun eigen kleding. Bij een slagboom zet de chauffeur ons af en gaan we te voet verder.
Het landschap is geweldig, de berghellingen zijn bezaaid met terrasvormige rijstvelden. Dan weer wandelen we over een smal paadje dwars door de rijstvelden, dan weer over een breder pad langs bamboebossen. Onderweg krijgen we uitleg over hoe deze mensen leven. Ze worden Black Mongh genoemd, omdat de vrouwen zwarte handen hebben van het katoen kleuren met indigo. De kleding is ook overwegend zwart, met gekleurde borduursels.
Ze eten wat ze zelf verbouwen, dus drie keer per dag rijst, allerlei groenten en vlees van kippen, geiten, varkens en eenden. Niet van de waterbuffels want die hebben ze nodig om de rijstvelden te ploegen. In kleine winkeltjes ligt het vlees op een doek op de grond.
Sinds vier jaar heeft het dorp electriciteit en is er een waterkrachtcentrale die een aantal dorpen van stroom voorziet. Dus zie je in sommige hutten ook een grote TV.
In deze dorpen zijn de meeste huizen van hout, met een soort bamboematten. Als het winter is en er sneeuw ligt moet dat erg koud zijn. Januari en februari zijn hier de wintermaanden met lage temperaturen.
Onderweg maken we foto's en na een uur of drie te hebben gewandeld komen we op een plaats waar we gaan eten. Lo May onze gids bestelt voor ons een vegetarische lunch, met pompoensoep, springrolls, rijst, pompoen en een soort spinazie.
Er hangen ook een aantal stukken varkensvlees boven een houtvuur. Zo wordt dat gedroogd om langer te kunnen bewaren. Het ziet er niet smakelijk uit.
Na de lunch worden we weer teruggebracht naar het hotel. We kunnen in onze kamer en kunnen eindelijk douchen. Daarna drinken we nog iets op het terras van het hotel en wandelen nog wat door het stadje. Het krioelt er van de Mongh met hele kleine kinderen, die op straat spelen of allerlei dingetjes proberen te verkopen. Dan begint het te druppelen, te regenen, te hozen en te onweren. Terug in het hotel valt een aantal keren het licht uit, maar gelukkig gaat het ook weer aan.
Als we op zaterdagmorgen wakker worden is het grijs maar droog. We zullen maar een regenjasje meenemen vandaag.
Maar dat blijkt alles mee te vallen. Om negen uur wandelen we met Lo May, onze kleine gids, door Sa Pa. Via de markt, waar de Zwarte Mongh alweer hun spullen aan het verkopen zijn, lopen we langzaam het stadje uit.
Als Lo May een keer een modderig pad inslaat, lopen we meteen langs een steile afgrond, een bos in. Af en toe zien we nog een hutje, maar verder alleen maar bos. Door de regen van de afgelopen nacht is er hier en daar een boel modder naar beneden gegleden. Als we na een uurtje van de berg afdalen, komen we bij een groepje houten hutten. Een stuk of tien kinderen zitten onder een afdakje bij elkaar. De meisjes borduren motieven op zwarte lappen. Er staan ook tonnen met de indigo om de lappen te kleuren. We lopen door de rijstvelden weer verder en zien een aantal prachtige vergezichten. Een oud vrouwtje zit op een muurtje bij een waterbuffel.
We wandelen weer verder langs smalle paadjes door de rijstvelden, af en toe moeten we over een gammel bruggetje, dat meer planken mist dan dat er zijn blijven liggen.
Het wordt steeds warmer en de zo'n breekt zelfs door. We kijken onderweg in een schooltje. Hoewel het ook hier vakantie, ziet de klas eruit alsof de kinderen speelkwartier hebben. Op sommige tafels liggen nog spullen. In elke klas hangt een grote foto van Ho Chi Min.
Onderweg drinken we iets in een klein "winkeltje". Er staat een koelkast, een bed, een tafel met krukjes en een glazen kast met stukken kip.
Als we al bijna vijf uur hebben gewandeld, komen we in het dorp van Lo May. Er zijn een paar stenen huizen, de rest zijn hutten van hout met een golfplaten dak. De straat zit vol met kuilen die vol water staan. Kinderen spelen in de modder. We hebben haar beloofd in het restaurant van haar zus te eten. Als we ergens een soort donkere houten stal binnengaan, hebben we spijt van onze belofte. Het is een lange smalle donkere pijp, met lage tafels en stoelen. Aan de muur hangt een TV. Als die er niet had gehangen, hadden we gedacht dat we minstens tweehonderd jaar terug in de tijd waren gegaan.
We zijn benieuwd, wat we hier gaan eten. We willen graag iets vegetarisch, vlees eten lijkt ons een iets te groot risico. We komen tot een gezamenlijke oplossing, het worden noedels, met groente en ei. Hier kun je niet veel aan verknallen en even later slaan de vlammen uit de pan als de witte kool wordt gewokt met de noedels en het ei. Onze verwachtingen zijn niet al te hoog, maar het smaakt verrassend lekker, zo lekker dat we nog een bordje nemen.
We nemen nog wat foto's van dit speciale dorp, en van het baby'tje van Lo May en haar familie.
Onze auto staat al klaar en als we door de plassen hotsend en botsend het dorp uitrijden, begint het te regenen.
Wanneer we terug in het hotel zijn staat het te spoelen.
En als we de volgende ochtend wakker worden, regent het nog steeds hard. We pakken de tassen weer goed in, ontbijten in het restaurant en zorgen dat we om half negen uitgecheckt zijn.
Onze gids Lo May is ook op tijd en net na half negen rijden we Sa Pa uit, richting Bac Ha, waar we naar een grote markt gaan kijken. Het is een rit van drie uur door de bergen. Onderweg passeren we dorpjes, bananen- en ananasplantages en veel rijstvelden. Op sommige rijstvelden zijn ze aan het werken. Op sommige worden rijstplantages geplant, op andere trekt een waterbuffel een houten ploeg. En dat alles in de stromende regen.
In Bac Ha is het erg druk, er zijn veel Flower Mongh en ook veel toeristen. Er wordt van alles verkocht: bossen rode pepers, stukken vlees, tassen, rijstwijn, waterbuffels enz. We lopen rond en maken foto's. Jammer dat het nog steeds regent. Ilona en Lo May kopen een geborduurde tas en daarna nog een, vrouwen en tassen!!!
Na een uurtje komen we bij het restaurant waar voor ons is gereserveerd. We eten voor de eerste keer bamboe, en het smaakt nog lekker ook. Het zijn de jonge scheuten van de bamboeboom. We drinken er een lekker Ha Noi biertje bij. Een glaasje wijn kost hier al gauw tien euro en is duurder dan whiskey of cognac.
Het is opvallend dat de mensen hier van hele simpele dingen heerlijk eten kunnen koken. Heel vaak eten we iets verrassends, het vlees laten we staan. Zeker nu we het vlees op de markt hebben zien liggen.
Als we een tijd later het restaurant uitkomen, schijnt de zon. We rijden naar een dorp van de Black Mongh. Ze wonen in lemen of houten hutten, en binnen staat er een houten bed zonder matras, met een vies dekbedje. De mensen leven op de platgestampte leem. In de keuken wordt gekookt op een houtvuur en dat is aan de pannen te zien. Ergens in een hoekje hangen stukken vlees te drogen eigenlijk is het een schuur, waar mensen en dieren samenwonen. Een beetje als bij ons in de middeleeuwen. Maar deze Mongh hebben wel een TV.
Als het winter is zal de waterbuffel waarschijnlijk gewoon binnen mogen, want dat is hun grootste bezit. En waterbuffels kunnen niet tegen kou.
Zo mogen we bij twee "woningen" binnenkijken, de Mongh zijn vriendelijke mensen, maar ze hoeven mij niet uit te nodigen voor een etentje.
We zijn gewoon een beetje stil van het verschil, tussen wat wij gewend zijn en wat we hier hebben gezien.
Dan is het nog twee uur terug naar Lao Cai, en onderweg bezoeken we nog even de Chinese grens. De rivier is hier de grens en aan de Chinese kant ligt een grote stad met hoge flats en veel neonreclame. In 1979 zijn de Chinezen hier nog de rivier over getrokken en zijn toen Vietnam binnengevallen. Lao Cai is toen bijna helemaal verwoest.
Daarna worden we afgezet bij een restaurant vlak bij het station. Hier kunnen we eten, douchen en wachten tot het tijd is om naar de trein te gaan.
Het is tijd om afscheid te nemen van Lo May, we hebben een gezellige tijd met haar gehad.
We hebben dezelfde coupe als de vorige keer, alleen moeten we die nu delen met twee zwijgzame Italiaanse paters.
We boffen, want als we 's morgens om half zes voor de deur van het hotel staan, kunnen we meteen in onze kamer.