Ha Noi

Woensdag 29 juli 2015
De vlucht van Beijing naar Hanoi duurt iets meer dan drie uur. Na de landing hebben we al snel de bagage en als we de aankomsthal binnenkomen zien we aan het bordje met onze naam erop, dat de chauffeur al weer klaar staat. Een uurtje later worden we afgezet bij het Golden Lotus luxery Hotel, midden in het oude centrum van Hanoi. Na een wijntje en facetimen met Koen en Veerle gaan we slapen.
Al heel vroeg worden we wakker van het kabaal op straat. Als we uit het raam kijken, zien we heel veel scooters en auto's die zich een weg banen door de smalle straat.
Er lopen al verschillende vrouwen met zo een grote rieten hoed en een stok met twee manden eraan over straat. Later op de dag ontdekken we dat het leven zich op straat afspeelt. De mensen leven op straat, eigenlijk op de stoep voor hun huis. Daar zitten ze op kleine krukjes, als het etenstijd is maken ze er hun eten klaar. Daar wordt het ook opgegeten.we wandelen door de wijk staan versteld van de drukte en het feit dat er geen ongelukken gebeuren. We schrijven in voor Streetfood Tour en brengen de vuile was naar de wasserij. Voor een euro per kilo worden de kleren gewassen. Om vijf uur zorgen we dat we bij de start van de Tour zijn.
Tijdens de tour eten we zo op 9 verschillende plaatsen iets kleins en maken zo kennis met de Vietnamese keuken. De noodlesoep is heerlijk, maar ik zou hem niet als ontbijt nemen. Ook de rest smaakt lekker en het toetje en de koffie zijn zelfs ongelooflijk lekker. Het is wel heel vaak vlees en dat vind ik gevaarlijk. Tot nu toe hebben we steeds vegetarisch gegeten, maar nu moeten we er toch aan geloven.
Omdat het regent mogen wij bij een aantal stops binnen eten. Onze groep van 10 personen past net binnen, twee mogen op een bed zitten. Via een donkere natte en smalle gang komen we in het voorste deel van de woning. Het kamertje is iets groter dan een badkamer. Er staat een bed, een koelkast een weer de kleine krukjes. Het kleine meisje wat al in de kamer was, vindt het geweldig dat wij komen. Waarschijnlijk heeft ze de hele dag in die kamer gezeten, samen met de TV. De leefruimte van de Vietnamees is nog kleiner dan van een Chinees. In een huis leeft een hele familie, opa, oma, de zoons met hun vrouw en kinderen.
Halverwege de tour vraagt de gids of er iemand zin heeft in een uitdaging; het eten van een eendenkuiken, nog in het ei. Twee Amerikanen willen niet voor elkaar onder doen en willen het wel proberen. Al kokhalzend gaat het kuiken naar binnen. Ik kijk even de andere kant op.
Als we de hele tour gedaan hebben, drinken we nog een wijntje in het hotel.
Het was een spannende en leuke ervaring.
Als we de volgende dag wakker worden valt het reuze mee dat ik de diarreepillen niet nodig heb. Na het ontbijt gaan we weer op pad.
We maken eerst een wandeling naar een overdekte markt. Onderweg en ook op de markt is werkelijk alles te koop, je kunt niets bedenken of er is een winkeltje voor.
Een winkeltje met alleen rollen plakband, of bonnenboekjes, of inpakpapier, noem maar op.
Als we de was hebben opgehaald, nemen we een riksja naar het mausoleum van Ho Chi Min. Aan een groot plein in de ambassadewijk staan het mausoleum, het museum van Ho, zijn oude woning en het presidentiële paleis.
Daarna wandelen we terug naar de oude wijk en zitten eens lekker op een terrasje met een biertje. Het verkeer krioelt als mieren door elkaar.
Na het eten nemen we nog snel een duik in het zwembad op het dak van het hotel, zodat we in ieder geval een beetje opgefrist de nachttrein naar Sapa nemen.
Om kwart voor negen worden we weer naar het station gebracht. En een half uur later zitten we in de trein. In een coupe met vier bedden twee boven en twee beneden. We delen de coupe met twee Spaanse meiden. Als we om tien uur het station van Hanoi uitrijden begint het te regenen. Ik vraag me af of er vannacht een conducteur de kaartjes komt controleren.